En ineens lig je de eerste nacht op de nachtafdeling van de eerste hulp. Ongelooflijk blij dat er nu echt goed naar gekeken gaat worden en ook onwennig. Had in mijn hele leven nog nooit in het ziekenhuis gelegen en nu lig ik er toch echt. De pijnscores die je ieder uur moet geven, het bloeddrukkarretje inclusief thermometer en het fijne zaklampje die je weer even wakker maakt, net nu je even bent weggezakt. De eerste nacht echt ruk geslapen. De adrenaline en de medicijnen veranderde mij in een soort stuiterbal. Had ook te horen gekregen dat het met mijn werk echt afgelopen was, dus alles was zeg maar een beetje to much in mijn hoofd. De volgende ochtend werd ik naar zaal gebracht en echt de longafdeling is niet fijn. Al dat gekuch en geproest van iedereen. Ik had werkelijk het idee dat daar om de haverklap iemand het loodje legde. De wat oudere man naast mij keek me een beetje chagrijnig aan en riep nog iets van; Tis tegenwoordig wat met die jonge vrouwen zo tussen de mannen. Nou welkom op de afdeling dacht ik. Al snel werd bekend dat in dit ziekenhuis zij mij niet konden helpen aan een bronchoscopie ( Longbiopt door middel van een slangetje die via je keel je longen ingaat. Gaat onder een roesje hoor :-)) en dus kon ik mijn spullen weer uit de kast halen en werd ik overgebracht naar een groter ziekenhuis in de regio.
Veel mooier en luxer en leukere mede kamergenoten, maar ja het was maar voor 1 nachtje. Daarna moest ik terug naar mijn fijne oude buurman. Ik was heel gespannen en echt de nacht ervoor een totale mental breakdown gehad. Een super lieve verpleegster van mijn eigen leeftijd was zo lief en heeft een tijdje op mijn bed zitten praten met mij. Wat een dankbaar beroep is het toch. Ik kreeg een lekker rustgevend pilletje en na wat telefoongesprekjes met mijn lief, familie en vrienden checkte ik nog even mijn facebook. Die was totaal volgelopen met ongelooflijk lieve berichtjes. Uiteindelijk werd ik relaxed en viel ik in slaap. De bronchoscopie was echt een piece of cake en kreeg wonder boven wonder toen ik weer op zaal lag gelijk de arts en ik geloof wel 3 co's aan mijn bed. Ze waren een soort van opgelaten, want ze hadden het gezien hoor... in mijn longen Sarcoïdose. Ik ging eigenlijk een beetje in hun enthousiasme mee. Hun blij dat ze dit niet in een studieboek zagen maar live onder de microscoop en ik blij dat het geen langlopend drama werd, van tsja vervelend dat je zoveel pijn hebt maar we weten niet wat het is. Bij mij was het dus duidelijk wat ik had en oh ja dat was toch nog best een heftige ziekte. Die middag lag ik weer in het eerste ziekenhuis en al snel was mijn oude buurman eigenlijk best aardig. Beetje zielig vond ik hem, maar eigenlijk ook heel lief. De molen van echo's van hart, hals, galblaas, röntgen van voeten, CT scan longen, ECG en longfunctie onderzoek was gaan draaien en zo verveelde ik me geen moment in het ziekenhuis. Om de haverklap werd ik weer opgehaald. Op donderdag zou mijn eigen longarts komen om mij nog verder te informeren. Uiteindelijk na lang wachten kwamen om 17.30 uur twee longartsen aan mijn bed en werd ik samen met mijn man meegenomen op de etage naar een apart kamertje. Hier werd haarfijn, bijna kinderlijk uitgelegd wat Sarcoïdose is en wat het plan van aanpak was. EN.... ik mocht de dag erna na een oogtest naar huis! Hoe graag ik begin van de week ook wilde blijven... nu was ik blij dat ik weer lekker in mijn eigen bed mocht liggen.
Diezelfde donderdag vierde we toch een feestje in het ziekenhuis! We waren 5 jaar getrouwd en ondanks dat we eigenlijk op Jamaica hadden moeten zitten lag ik er toch feestelijk bij :-). Nadat ik na de wc weer terug was gekomen op zaal hadden in de tussentijd mijn man en mijn ouders mijn hele bed versierd. Aan de gordijnrails hingen ballonnen en slingers en achter mij op het prikbord waren er allemaal kaarten opgehangen. En we hadden taart! Mijn overbuuf kan goed taarten maken en had 1 etage van onze originele bruidstaart nagemaakt en wat was ie mooi EN lekker. Gek alles is zo dubbel... Een feestje en eigenlijk slecht nieuws en dat allemaal op 15 mei 2014!
De volgende ochtend werd ik in de rolstoel met zuurstoftank en al naar de oogpoli gereden. Daar word je tussen alle andere normale bezoekers gezet en daar zit je dan... badjas, polsbandje, gele ogen van de oogdruppels ( voor het onderzoek ) in een rolstoel MET zuurstoftank. Jeetje toen voelde ik me echt een patient. Iedereen keek ook heel zielig naar mij. Oogtest ging top dus normale kleding aan en naar huis!