Na precies 12 maanden, thuis te hebben gebivakkeerd, was vorige week dan het moment aangekomen dat ik weer aan de slag moest. Ook al ben ik weg gereorganiseerd, ik moet toch bij mijn huidige werkgever gaan re-integreren. Dat dit uiteraard best wel een dingetje is lijkt me duidelijk. Nieuwe mensen, nieuwe computerprogramma's, nieuwe ideeën... en daar komt Caroline weer! Na 12 geweldige dienstjaren heb ik ineens het gevoel dat ik een 'lastig' geval ben en dat beide partijen dit hele re-integratieplan graag anders hadden gezien. Helaas bepaald de wet anders. Dus heb ik geen keus en ben ik daar dus sinds vorige week gewoon weer heen geweest en zit ik mijn tijd voorlopig wel uit. De drempel was megahoog en op zich ging de eerste dag ( 2 uurtjes gewerkt ) wel oké. Ik had alleen op de terugweg naar huis zo'n onbestemd gevoel. Moe? Misselijk? Ongelukkig misschien....? Van alles een beetje denk ik. Heb die avond niet heel veel gezegd... Gelukkig zit ik wel op een andere vestiging en werd ik daar heel hartelijk ontvangen en kon ik starten met wat oude bekenden en wat nieuwe mensen. Bijna niemand weet wat ik afgelopen jaar door mijn gezondheid precies heb meegemaakt en heb het er dan ook niet over. Korte uitleg gegeven maar niet te diep op ingegaan. Ik wil geen zielig geval zijn en het is toch maar voor een paar weken, dus vind het wel oké zo.
Ik begon vorige week 3x 2 uur en deze week start ik met 3x 4 uur. Afgelopen maandag kwam ik thuis en voelde al dat ik warm was. Ja hoor 38.5 C. Heel benauwd en heb zo'n droog benauwdheids hoestje. Wat meer pufjes genomen en aan de paracetamol. Bevrijdingsdag heb ik binnen doorgebracht in een joggingpak. Weer opladen voor een nieuwe werkdag, want mezelf nu ziek melden, No Way!
Waar ik wel al 2 dagen overna denk is of dit gewoon een griepje is of is het toch de Sarcoïdose? Door mijn borstkas heen voel ik weer dat mijn longen opgezet zijn en die droge hoest met daarbij het gevoel dat iemand mijn keel dichtknijpt is om gek van te worden. Ik kijk het nog 1 dag aan en dan kan ik altijd nog morgen mijn longarts voor advies bellen. Het is ook wel wat raar en ontstuimig weer, maar zal het echt daaraan liggen? Wat ben ik onzeker geworden zeg. Als ik een bultje op mijn vinger zie denk ik gelijk; Oh god, het begint weer. De tijd zal het wederom leren.... nu hup weer aan het werk :-).