Inmiddels ben ik nu in week 4 van mijn re-integratie beland. Normaal gesproken wordt het opbouwschema verspreid over een behoorlijk aantal weken danwel maanden, maar door allerlei regeltjes ben ik genoodzaakt om binnen 6 weken te re-integreren. Dat is snel en ik heb hier ook zelf voor gekozen, omdat ik graag daar weg wil, maar het is heftig na precies 12 maanden thuis te hebben gezeten.
Ik merk dat ik weer ouderwets echt moe ben en dat ik aan alleen de nacht niet genoeg heb. Ik slaap nu in de middag nog maximaal een uurtje en vanaf volgende week kan dat niet meer, omdat ik dan 6 uur per dag moet werken. De reistijd is 45 minuten dus ben gewoon de hele dag weg en dan is het te laat om nog een tukkie te doen, anders slaap ik 's avonds zo moeilijk in. Ik zie er dan ook best tegenop om de komende 2 weken te werken. Maar het einde is in zicht en op überhaupt dat antwoord, heb ik maar liefst 1 jaar en 1 maand moeten wachten. Straks ga ik de ww in en gek genoeg maakt het me niks uit. Ga eerst even bijkomen en genieten van de zomer en daarna ga ik op zoek naar een nieuwe baan en hopelijk is dat dan straks iets wat bij de 'nieuwe' Caroline past. Qua gezondheid en mentaal. Ik hoef geen carriére of iets dergelijks, gewoon een leuke baan van maximaal 32 uur met fijne mensen om mij heen. De tijd zal het leren.
Nu moet ik gewoon even doorzetten en vooral doorbijten. Zo raar om te beseffen dat je beperkt bent... Ik weet dat ook wel, maar als het goed gaat vergeet je het ook snel, maar nu is het weer iets nieuws. Het besef dat 40 uur gewoon teveel gevraagd is van je lichaam en ook van geest, doet wel iets met me, maar heb er ook gek genoeg vrede mee. Dan maar financieel een stapje terug.
Ik ga me nu klaar maken voor het sporten. Dat doe ik nu 1 avond in de week en op zaterdag en mis ook mijn oude schema. Over 3 weken kan ik gewoon weer 3x in de week op de dag sporten! Kijk er nu al naar uit!