Na ruim 4 weken genieten van mijn vrije tijd en vooral even tot rust komen heb ik weer even tijd en energie vrijgemaakt voor een nieuw blog.
Na de laatste werkdag had ik nog wat privé afspraken staan, waar ik overigens enorm van heb genoten, maar na 2 weken had ik echt een dag thuis ingepland. Even niets.... Op die dag kwam al mijn vermoeidheid eruit. Was een heftige ervaring eerlijk gezegd. Ik werd wakker en dacht eerst van ik blijf nog wel even liggen. Dat duurde tot 11.30 uur! Ik ben toen even naar beneden gegaan om wat te eten, maar ik kon niet eens rechtop blijven zitten. Ik hing echt in de bank met mijn hoofd op de armleuning. Uiteindelijk toch maar weer naar bed gegaan en daar vervolgens de hele dag in gebleven. Niet eens tv gekeken of een boek gelezen, nee alleen maar geslapen. Boeken lezen werkt op het moment sowieso niet. Na 2 bladzijdes voel ik het al in mijn hoofd en daarna gaan mijn ogen zakken. De hele combinatie van Sarco, sporten, maagverkleining en alle emoties hebben geen positief effect op mijn vermoeidheid. De afgelopen 2 weken heb ik op 1 of 2 dagen na, altijd 's middags een slaapje gedaan. Niet omdat ik lui ben of uit verveling, nee omdat ik simpelweg de dag niet vol kan maken. Doktoren en de fysiotherapeut zijn er druk mee bezig, maar eerlijk gezegd denk ik dat het gewoon echt de tijd nodig heeft allemaal. Ik geef me er in ieder geval nog steeds aan over, ook al ben ik er toch nog vrij vaak van gefrustreerd. Ik denk vaak; kijk mij nou liggen. Ik ben 38 jaar en lijk wel bejaard. Al dat geplan en onrust over ga ik dat wel trekken? Is dat wel handig om te doen....? Om soms gek van te worden!
Afgelopen weekend zijn we een nachtje weg geweest. Mijn schoonouders waren 55 jaar getrouwd en hadden hun een weekend Andre Rieu cadeau gedaan. Voor deze mensen was het een hele onderneming. Ze zijn op leeftijd en ook niet helemaal gezond meer. Het was warm.... heel warm! 38 graden en het concert duurde 3 uur, wat voor hun een hele zit was, maar de grap is voor mij ook! Ik zeur niet, en ik heb alleen vlak voor het concert aangegeven dat ik niet helemaal lekker was van de warmte. Mijn enkels waren weer wat opgezet en kan dan op de één of andere manier mijn warmte niet kwijt wat me heel onrustig maakt. Het idee van flauwvallen en per direct op zoek willen naar koelte is niet heel relaxed, maar uiteindelijk op het Vrijthof zelf stond wat wind en toen werd ik al iets rustiger. Geen middagslaapje en een lange zit maakte het dus voor mij ook een hele onderneming en dat zou ik toch ook graag anders willen zien.
Nu ik bijna 40 kilo ben afgevallen, gaan steeds meer mensen complimentjes geven over hoe ik er uit zie en ik straal uiteraard van oor tot oor, want jeminee wat een verschil als ik in de spiegel kijk. Ik ben van mezelf een heel vrolijk persoon en dus zien mensen mij als een vrolijke, behoorlijk afgeslankte dame en denken; Zoooo! Die ziet er gelukkig en gezond uit. Zeker nu ik ook een kleurtje heb van de zon. En schijn bedriegt...
Vanmorgen bij de fysiotherapeut, toen ik aan het sporten was, kletste ik wat met een vrouw die strijd tegen borstkanker. Haar haar begint weer wat te groeien en vertelde dat ze binnenkort lekker met haar gezin op vakantie gaat. Dat alles voor haar gedaan wordt en dat zij alleen kon genieten van het weer en een beetje zwemmen. Vooral veel relaxen en slapen had ze zich voorgenomen. Zo kwam het gesprek op vermoeidheid. Zij vertelde er heel makkelijk over en ik ook. Heel herkenbaar kletste we ronduit. Een bijzondere vrouw. Een andere vrouw zat erbij en luisterde mee. Ik vertelde dat ik het nu soms heel moeilijk vind om eerlijk aan te geven hoe ik me voel. Juist omdat iedereen nu een soort van lyrisch is als ze me zien. En ik ben ook enthousiast en roep dat ik me goed voel, maar dat heb ik wel vaker aangegeven dat ik niet altijd zin heb in een zwaar gesprek. En feit is ik voel me 100x beter als wat het was, maar ik voel me nog steeds niet gezond. Ik heb nog steeds mijn beperkingen... Die ik zelf ook wel eens vergeet en dan op de blaren moet zitten.
Even later kwam die mevrouw die meeluisterde naar me toe. Ik zag dat ze al een beetje geemotioneerd was en zij hield mij staande. Ze gaf aan dat ze inderdaad mee had geluisterd en vond het een mooi gesprek. Zij heeft ook een auto immuunziekte en ik denk ietsjes ouder als ik, maar niet veel ouder. Zij herkende zich er totaal in en vanmorgen voordat ze ging sporten had ze totaal geen zin om te gaan, maar ze zei dat ze door dit gesprek zich weer beter voelde, mentaal gezien, omdat ze het zo herkende en zich dus even niet meer zo alleen voelde in haar strijd tegen de ziekte. Ze schoot vol en bedankte mij hiervoor. We hebben elkaar maar een knuffel gegeven. Van buiten kun je dus nooit zien hoe iemand zich echt voelt. Opmerkingen als; je ziet er fantastisch uit zijn dus heel aardig bedoelt, maar je zal door deze vraag nooit het eerlijke antwoord krijgen.
Ik vond het een bijzondere en mooie ochtend en ga nu weer lekker even ontspannen, want na het sporten moet ik altijd even tot mezelf komen. Ik wens iedereen een mooie dag toe!