Er was een hele tijd niets te melden. Ik was lekker aan het werk en als ik me aan wat rustperiodes hield ging het best redelijk.
Niks te klagen gehad en ook bij de bezoekjes aan de longarts had ik geen bijzonderheden te melden. De vermoeidheid is een feit dus dat is geen bijzonderheid meer en verder waren alle tussentijdse controles goed, dus bijna huppelend vertrok ik iedere keer het ziekenhuis. Ik hoor dus echt bij die mensen die het acuut hebben gehad en ik ben weer een soort van beter! Dacht ik...Ook van de longarts mocht ik afgelopen april langer wegblijven dus stond er in oktober pas weer een controle gepland.
MAARRRR.... het liep toch even anders. Of het sarco is weet ik nog niet, maar het gaat even wat minder met me.
Voelde me al een paar weken echt heel moe. Niet vermoeid, maar extreem moe. Hoeveel uur ik ook sliep, ik dacht bij het opstaan; hoe laat zal ik vanavond weer lekker gaan slapen en om 10 uur in de ochtend begon ik met geeuwen.
Op 17 juni jl begon het plotseling. Heel duizelig. Vanuit het niets werd ik 's nachts wakker en viel steeds weg omdat alles om me heen draaide. Was best heel beangstigend. De dag erop bleef het zo slecht gaan en ik herkende mezelf weer uit de sarco tijd dat alles in slowmotion lijkt te gaan. Je bewegingen, de beelden, alles op het gemakkie. In de avond vierde ik mijn verjaardag en heb lang getwijfeld of ik het wel door wilde laten gaan. Alleen familie en vrienden waren uitgenodigd en die weten echt wel hoe het zit, dus ze zijn allemaal gewoon geweest maar zagen wel aan me dat ik het moeilijk had. Ik werd in de watten gelegd en alles qua catering werd voor me gedaan en iedereen taaide rond 23.00 uur af, dus dat was wel fijn. Maandag gewoon aan het werk gegaan maar al snel realiseerde ik me dat dit niet verantwoord was omdat ik alles om me heen zag draaien. Auto rijden was echt gevaarlijk. Mijn concentratielevel was very low, dus toch maar werk overgedragen en hoppa naar huis en mijn bed in. Die week af en toe op kantoor geweest, maar over het algemeen even rust genomen. Ook de specialist maar gebeld en ja hoor ik mocht diezelfde week weer terecht.
Mijn lieve arts riep mij en mijn moeder binnen ( zij was gelukkig mee ) en begon met; het gaat niet zo goed met je he? Uhmmm nee niet echt... Ik begon te vertellen en hij is iemand, die niet gelijk conclusies trekt maar je gewoon het hele circus intrekt en je door de molen heen haalt. Met een mooi stapeltje aan formulieren begon ik mijn ronde. Longfoto, bloedprikken en doorverwijzing naar de neuroloog. Bij de longfoto, checkte ze ook gelijk mijn hart en ook gelijk naar het lab voor het bloedprikken. Die week erna mocht ik ook al bij een zeer aardige neuroloog terecht en hij deed het standaard neurologisch onderzoek en waar ik al bang voor was, ik kreeg een briefje mee voor weer een fijne MRI van mijn hoofd. Al eerder in dit blog heb ik beschreven hoe fijn ik dat ding vind, NOT dus kreeg ook een recept voor een rustgevend pilletje mee. Die zaterdag mocht ik me al melden. Avond ervoor en in de ochtend had ik al claustrofobische neigingen en dacht dat wordt helemaal niks, maar om 9.00 uur nam ik mijn wonderpil in en daar aangekomen, zag ik het schuifbed al staan. Een lieve radioloog stelde me gerust ( aaide mijn arm, dat stelt gerust ;-) en gaf me het advies om gewoon mijn ogen dicht te houden. De eerste keer had ik dat 1 sec niet gedaan uit pure nieuwsgierigheid en dat had ik beter niet moeten doen. Wat een krappe bedoeling is het toch! Anyway ik ging weer liggen en voelde me best relaxed. Een echte wonderpil! Hoera! 30 minuten met een korte prikpauze voor de contrastvloeistof gingen best snel voorbij.
Afgelopen maandag mocht ik mij weer melden bij mijn longarts voor de uitslagen van het bloed en de foto's. Het belangrijkste enzym was niet goed geprikt dus dat moet over en over 4 weken krijg ik weer de uitslag daarvan want dan moet ik weer bij hem terug. Verder was alles goed en ook zelfs stiekem samen met mijn specialist even gekeken wat de radioloog heeft geschreven na de mri en ook daar stond bij dat hij geen bijzonderheden had gevonden, maar dat zal de neuroloog mij nog vertellen op 1 augustus als ik me bij hem weer mag melden. Voor nu gerustgesteld en weer een strak schema aanhouden qua rust dan kom ik er wel weer.
Gelukkig heb ik bij mijn nieuwe werkgever alle begrip en medewerking en dat geeft al zoveel rust. Wat ongelooflijk fijn is dat toch...
Hopelijk had ik gewoon een dipje en huppel ik straks weer het ziekenhuis uit. Op naar een energiek leven! ;-)