Ik kreeg dus commentaar van iemand die me dierbaar is dat ik alles bagataliseer... Ik roep hier op de site natuurlijk steeds dat ik er vertrouwen in heb dat alles ooit weer goed komt en dat geloof ik ook, maar of het realistisch is dat weet ik natuurlijk ook niet.
Ik zal nu dan ook eerlijk zeggen dat ik een paar behoorlijke rotdagen heb gehad. Psychisch gezien dan. Lichamelijk had ik het ook heel zwaar en vooral heel moe maar dat had ik wel opgeschreven. Om eerlijk te zijn ook op deze site... Ik ben het zo zat allemaal. Mijn fysio zei vanmorgen ook dat mijn verwachtingen te hoog zijn. Ik kan dus niet gewoon als ieder ander sporten. Ik heb te snel klachten en dat betekent dat ik gewoon een stapje terug moet doen. Dat ik geen sportlijf had wist ik al maar dat ik het er ook niet van kan maken is een andere acceptatiefase. Alles werkt elkaar tegen en mijn bovenarmen en bovenbenen kunnen het gewoon niet aan. Ben nu ook heel blessure gevoelig. Mijn schenen staan zo snel in de fik... Ik moet ook tevreden zijn met wat ik nu al heb behaald, maar ik kan buiten nog geen 15 minuten doorlopen zonder pijn. Dat maakte me de afgelopen dagen verdrietig en echt ongelukkig. Dat besef en inderdaad komt dat OOIT weer goed? Ik laat nu dus even mijn koppie hangen en dat mag ook wel eens vermeld worden. Want makkelijk is het niet. Wil eigenlijk alleen maar janken en slapen en alleen het laatste doe ik. Huilen lukt niet. Ja even in de emotie schieten als iemand iets liefs zegt maar het uitbrullen lijkt me zo fijn!!! Misschien binnenkort? We shall see!